สิ่งที่ภูมิใจในวัยเด็ก เรียนประถมบ้านนอก คือ การได้สวมชุดลูกเสือเนตรนารี
มีหมวก ไม้พลอง เข็มขัด ตัวอักษร เสียชีพ อย่าเสียสัตย์ สวมใส่ สัปดาห์ละ ๑ วัน
ทำกิจกรรมลูกเสือ ด้วยความภูมิใจ แม้ที่บ้านจะยากจนเพียงใด พ่อแม่ก็หาให้ได้ เพราะท่านคงภูมิใจเหมือนผม
ครั้นมีลูกหลาน เห็นเขาสวมใส่ชุดลูกเสือเนตรนารี ซึ่งเป็นชุดอมตะนิรันดร์กาลที่ยุคสมัยไม่สามารถทำลายล้างแฟชั่นนี้ได้
เห็นเด็ก ๆ ทำกิจกรรมลูกเสือและเนตรนารี เป็นกลุ่มคณะสนุกสนาน เขาเหล่านี้ คงภาคภูมิใจเช่นเดียวกัน
วันนี้ มีให้อ่าน “ให้พิจารณายกเลิกการสวมใส่ชุดลูกเสือเนตรนารี อ้างเศรษฐกิจไม่ดี ต้องการช่วยเหลือค่าใช้จ่าย”
นั่งยิ้ม เดินยิ้ม นอนยิ้ม หลับก็ยิ้ม คิดขำในใจ ผู้ลงนามในหนังสือถึง ผอ โรงเรียน เป็นว่าที่ สส เป็นคนรุ่นใหม่
แทนที่จะนำความรู้ความสามารถคิดหาวิธีนโยบายเพิ่มรายได้ให้ผู้ปกครอง เพิ่มพัฒนาอาชีพ เพิ่มรายได้ช่วยเหลือผู้ปกครอง
หากคิดอะไรไม่ออก เอาง่าย ๆ ธรรมดา ๆ ท่านประกาศสละเงินเดือน สส ที่ทุกท่านได้รับ
แต่ละเดือน รวมทั้งสภา มาช่วยจัดหาชุดให้เด็ก ๆ ให้ได้สวมใส่ชุดที่เขาภาคภูมิใจ แค่นี้ ก็ได้ใจเด็ก ๆ ทั้งประเทศ
นี่อะไร คิดได้แค่นี้ แทนที่จะพัฒนาคน พัฒนางาน สร้างรายได้ กลับให้ลดรายจ่าย ลดศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจของเด็ก ๆ เยาวชน
ร่อนหนังสือถึง ผอ โรงเรียนเมืองหลวง คนบ้านนอกคอกนา ตาสีตาสา เรียนหนังสืองู ๆ ปลา ๆ ยังคิดไม่ได้เลยครับ
นี่ถ้าเกิด ผอ โรงเรียนเมืองศิวิไลซ์บ้าจี้ นึกสนุกออกคำสั่งตามผู้ทรงเกียรติเสนอจริง ๆ คงฮา กันทั้งภูเขา
ขำกับความคิดของ สส ผู้ทรงเกียรติ ร้านค้าขายเสื้อผ้า คนงาน พ่อค้าแม่ขายเสื้อผ้า ไปหางานใหม่นะครับ
งานแรกเลย ไปปลูกหญ้าไว้เยอะๆ อีกไม่นาน ขนมาขายแถวหน้ารัฐสภานั่นแหละ
ญาคูบ้านนอก
